Wat zijn de effecten van verschillende methoden van familieparticipatie op de hersteltijd en het welzijn van patiënten op een verpleegafdeling vergeleken met standaard zorg of geen familieparticipatie?

Tweeëntwintig studies voldeden aan de beoordelingscriteria. De meta-analyse toonde aan dat PFI gunstig waren in het significant verminderen van ongewenste voorvallen (ES = -0,240, P < 0,001), het verminderen van de verblijfsduur in het ziekenhuis (ES = -0,122, P< 0,001), het verhogen van ervaringen met patiëntveiligheid (ES = 0,630, P = 0,007) en verbetering van de patiënttevredenheid (ES = 0,268, P = 0,004).

De PFI interventies verbeterden echter niet significant de perceptie van patiëntveiligheid (ES = 0,205, P = 0,09) of de kwaliteit van leven (ES = 0,057, P = 0,61). Bovendien werd een matige tot hoge heterogeniteit gevonden voor alle effecten behalve ongewenste voorvallen (I2 = 0%) en de duur van het
verblijf (I2 = 35%). Een funnel plot gaf een lage mate van publicatiebias aan voor de uitkomst van ongewenste voorvallen.

Richtlijnen en regelgeving

Dit sub thema wordt gekenmerkt door de impact van richtlijnen en regelgevende kaders op de uitvoering van FFP. Mensen uit de praktijk gaven aan dat er een gebrek was aan FFP-begeleiding of onbekendheid met richtlijnen in landen waar FFP deel uitmaakte van het dienstenbeleid. Het ontbreken van formele richtlijnen en een bijbehorend regelgevend kader leidde ertoe dat werkers zich kwetsbaar voelden voor operationele risico’s bij de uitvoering van FFP, gezien hun gebrek aan kennis en training, wat op zijn beurt kan leiden tot terughoudendheid bij het toepassen van FFP en dus tot een slechte uitvoering.

Er was vraag naar meer formele begeleiding en ondersteunende systemen, vooral voor het registreren van de identificatie van en het contact met kinderen. Formele FFP begeleiding en ondersteunende systemen zouden willekeurige benaderingen van FFP verminderen. Aan de andere kant reageerden sommige beroepskrachten op de last van richtlijnen en dat een te gestructureerd kader innovatie en het inspelen op de behoeften van de dienstgebruikers zou kunnen belemmeren: “Alsjeblieft, alsjeblieft niet. Omdat richtlijnen zouden betekenen dat ik vervolgd zou kunnen worden”

Toegewijde bronnen

Het sub thema omvat de behoefte aan specifieke middelen
om FFP effectief uit te voeren. Extra “concrete middelen” waren in alle onderzoeken een cruciale voorwaarde voor het leveren van FFP. Eén aanbevolen hulpmiddel was een toegewijd teamlid dat FFP opgeleid was en FFP kon promoten, onderwijzen, ondersteunen en leveren. Een “zeer stabiele en actieve aanwezigheid” van toegewijd personeel bleek de inclusie van gezinnen te verbeteren. Bovendien bleek toegewijd FFP-personeel de betrokkenheid van de service bij FFP en bevorderde een uniforme aanpak.
Eén studie merkte op dat wanneer het personeel dat verantwoordelijk was voor
voor FFP de dienst had verlaten, ze niet werden vervangen.
Dit werd gezien als een signaal dat het geen prioriteit had.
Het was makkelijker als de ontwikkelaars vanuit het perspectief van het kind
hier waren en je begeleiding kon krijgen en vragen kon
vragen stellen, het was een natuurlijke bron van hulp. Hoewel
Ik ben nu niet helemaal alleen, maar er is niemand om begeleiding bij te zoeken, niemand om op te steunen bij moeilijke beslissingen.

Een op kracht gebaseerde benadering

Het subthema had betrekking op de manier waarop de benadering van betrokkenheid die praktijkmedewerkers hanteerden, een impact had op de respons van gebruikers en families op FFP. Medewerkers merkten op dat het zien van sterke punten en het focussen op “potentieel en mogelijkheden” de betrokkenheid van servicegebruikers en en familie vergemakkelijkte. Deze aanpak stelde medewerkers in staat om “meer liefde te zien dan Ik had verwacht” . Het hielp behandelaars ook om hoop te behouden: “… door de woorden op basis van sterke punten te gebruiken en hen te herinneren aan de hoop die er is… en ik denk dat het stap voor stap toewerken naar die doelen ook helpt om de hulpgebruiker en het gezin te betrekken. en ik denk dat het stap voor stap werken aan die doelen de clinici ook helpt om zichzelf eraan te herinneren dat er hoop is en dat het geen eindeloze cyclus is”. Medewerkers verwezen ook naar de noodzaak om vertrouwen en een alliantie op te bouwen als een fundamentele voorwaarde voor FFP. Strategieën hiervoor bleken transparantie en samenwerking te zijn, waardoor de gebruikers van de diensten de verwachtingen van de diensten konden begrijpen en controle en keuze kregen. Deze aanpak had het potentieel om wantrouwen in de dienstverlening tegen te gaan.

Samenwerken

Dit subthema onderstreept het belang van stafteams die
samenwerken om FFP te leveren. Samenwerken
werd gezien als een verbetering van FFP en het faciliteren van “ondersteunende en verenigde teams”. Medewerkers reageerden op de waarde van de steun van hun collega’s en het management om begeleiding, richting en emotionele steun te bieden, vooral in moeilijke tijden: “als we met een gezin werken en het moeilijk hebben, zoeken we elkaar op”. Multidisciplinaire teamstructuren maakten FFP mogelijk door het samenbrengen van meerdere perspectieven en vaardigheden uit verschillende disciplines. Formele ondersteuningsmechanismen die FFP bevorderden waren onder andere individuele supervisie, teamsupervisie en multidisciplinaire teamvergaderingen, die platforms boden voor
discussie, objectieve inzichten, validatie en geruststelling. Studies merkten op dat een gebrek aan betrokkenheid van managers en leiders een “domino-effect” heeft, wat het belang aantoont van betrokken leiderschap dat een rolmodel is voor betrokkenheid bij FFP.

Samenwerking tussen agentschappen

Dit subthema benadrukte de rol van samenwerking tussen instanties om FFP te leveren en de resultaten voor gebruikers en gezinnen te verbeteren. Mensen uit de praktijk gaven aan dat er behoefte is aan meer samenwerking met relevante externe instanties om de integratie van diensten te verbeteren. In het bijzonder leek er behoefte te zijn aan betere banden met diensten voor geestelijke gezondheidszorg voor kinderen en sociale diensten, “we hebben nauwere werkrelaties nodig met sociale diensten of we moeten het proces kennen”. Studies
Studies vermeldden regelmatig dat behandelaars kinderen doorverwijzen naar andere diensten: “We doen niets voor deze kinderen. We wachten gewoon tot ze er zelf overheen zijn of tot het erg genoeg is om ze door te verwijzen naar een andere dienst”, maar er leek een gebrek aan bewustzijn te zijn over welke ondersteunende diensten beschikbaar waren. Van de diensten waarvan ze op de hoogte waren, werd hun reactievermogen beschreven als vaak ontoereikend en onvoorspelbaar: “Ik verwijs de kinderen en families wel door… maar…
de kinderen en gezinnen… maar krijg niet altijd de ondersteuning
die ik verwachtte”. Een grotere bereidheid van alle diensten, een bewustzijn en begrip van de rollen van de diensten, en structuren/paden tussen diensten om samenwerking te ondersteunen werden als cruciaal beschouwd om de FFP levering te verbeteren.

Discussie

Deze systematische literatuurstudie van 19 studies gebaseerd op 17 steekproeven biedt een uitgebreide synthese van de ervaring van volwassen geestelijk verzorgers met het geven van FFP. De doelstellingen van het onderzoek werden volledig behaald en onze bevindingen resulteerden in de in de identificatie van belangrijke thema’s. De benadering benadering van FFP was “variabel” en werd beïnvloed door hun overtuigingen over FFP, waargenomen FFP rollen en verantwoordelijkheden, competentie in het leveren van FFP, de service setting, en persoonlijke opvoedingsstatus. Medewerkers moesten een “evenwichtsoefening” doen om te kunnen omgaan met heftige emoties, om een “dubbele focus” op ouders en kinderen te behouden, en om tegelijkertijd een “evenwichtsoefening” te kunnen doen. tweeledige focus” op ouders en kinderen te behouden, en tegelijkertijd rekening te houden met meerdere perspectieven in een organisatiestructuur die biomedische biomedische geïndividualiseerde behandelingsbenaderingen voorstaat. De onderzoeken
hielpen bij het identificeren van “wat werkt” om FFP te verbeteren. Hoewel het samenwerken intern de uniforme teams ondersteunde, werd er een behoefte aan samenwerking tussen instanties vastgesteld. Het gebruik van op kracht gebaseerde benaderingen met cliënten en toegewijde stafmiddelen, binnen duidelijke richtlijnen en kaders, was noodzakelijk om de FFP levering te maximaliseren. Terwijl ze de bevindingen van Gregg et al. (2021), Shah-Anwar et al. (2019) en Allchin et al. (2021) bevestigen en uitbreiden, biedt deze metasynthese ook een nieuwe “balancerende” conceptualisering van de navigatie tussen beoefenaars, dienstgebruikers en hun families, en organisatorische contexten. Overtuigingen over FFP en percepties van rollen en verantwoordelijkheden beïnvloedden de FFP levering. Deze bevinding ondersteunt eerdere onderzoeksbevindingen; het is niet verrassend aangezien positieve attitudes en rolduidelijkheid ook de bereidheid van medewerkers om FFP toe te passen verhogen. Zelfs als beoefenaars FFP waardeerden en het als hun rol beschouwden FFP en beschouwden het als hun rol, leidden ontoereikende middelen tot de noodzaak om prioriteiten te stellen en kwam FFP daardoor in het gedrang .De impact van de gepercipieerde competentie en vertrouwen van de beoefenaars op de uitvoering van FFP werd consequent aangetoond in voorgaand onderzoek. De perceptie van beoefenaars van zichzelf als bekwaam en deskundig werd gelinkt aan het toegenomen gebruik van gezinsgerichte benaderingen. Studies in deze review
identificeerden consistent “kennis-praktijk” hiaten met betrekking tot FFP die FFP levering belemmerden. In overeenstemming met ander onderzoek beschreven medewerkers training als een mechanisme om competentie op te bouwen. Het belang van training die gebaseerd is op “echte” vaardigheden is een belangrijke bevinding.
op vaardigheden gebaseerde toepassing is een belangrijke bevinding die de bevindingen van Maybery et al. (2016) bevestigt. Toekomstig onderzoek moet de specifieke kennislacunes van professionals op het gebied van FFP
en investeren in initiatieven voor FFP-training.Vergelijkbaar met Gregg e.a. (2021), leek er geen consensus te zijn over de vraag of de instelling van de dienst van invloed was op FFP levering. Er werd echter wel opgemerkt dat aspecten
FFP bevorderen; bijvoorbeeld het aanbieden van huisbezoeken in de geestelijke gezondheidszorg (Grant et al., 2019; Leonard
et al., 2018; Shah-Anwar et al., 2019). Verder onderzoek
moet zich uitgebreider richten op de rol van de service setting
om ervoor te zorgen dat FFP-bepalingen zijn afgestemd op unieke dienstverleningsstructuren (Skogøy et al., 2018).

Bovendien werd de ouderschapsstatus van beoefenaars geassocieerd met een grotere betrokkenheid met FFP en dus met de levering in veel van de studies. Hoewel
dit is erkend in de literatuur (Grant et al., 2019; Leenman & Arblaster, 2020), heeft geen enkele eerdere review geïdentificeerd als een belangrijk persoonlijk kenmerk van de behandelaar. Beroepsbeoefenaars zonder kinderen rapporteerden dat ze putten uit professionele ervaring, wat door Gregg et al. (2021) werd benadrukt als een essentiële factor in FFP.
Deze huidige review benadrukt de onderlinge relatie van van beroepskrachten met andere belanghebbenden van FFP. Hoewel er er erkenning is voor de belangrijke rol van de “dubbele
focus” en ‘dubbel zien’ (Allchin et al., 2021; Cousins, 2004; Fleck-Henderson, 2000), de implicaties van meervoudige deelnemers (Allchin et al., 2021; Shah-Anwar et al., 2019),
de emotionele kosten van FFP, en de biomedische, individualistische organisatiemodellen waarin FFP vaak wordt geleverd (Allchin et al., 2021), postuleert deze review een meer complexe dynamiek: beoefenaars zijn betrokken bij een constante interactie
met FFP-belanghebbenden waarin beoefenaars voortdurend moeten onderhandelen en “balanceren” om zinvolle FFP-uitkomsten te bereiken. zinvolle FFP resultaten te bereiken.
Deze bevinding is in tegenspraak met de lineaire stelling van Maybery en Reupert (2009). De lineaire stelling weerspiegelt de progressie van organisatiebeleid
naar de klinische praktijk en dienstverlening aan de cliënt.

Maybery en Reupert (2009) drukken dit uit als een hiërarchie
waarbij opeenvolgende activiteiten afhankelijk zijn van de implementatie van lagere factoren. De lineaire benadering onderschat de
echte uitdagingen die praktijkmensen dagelijks ervaren in
die proberen te voldoen aan de verwachtingen van de
ondersteunen. De huidige herziening benadrukt de noodzaak om
van FFP aan te pakken in plaats van aan een geïsoleerde factor prioriteit te geven.
van één factor op zichzelf. Bijvoorbeeld, een eenvoudig verhoogd niveau van
dienstmiddelen (hoe noodzakelijk ook) niet voldoende zijn
om een gevestigde FFP-dienstethos te ondersteunen. De meer recente bevindingen van Maybery et al. (2016) en Gregg et al. (2021) ondersteunen deze tegenstrijdigheid van Maybery en Reupert (2009), en
ze leveren ook bewijs voor een dynamisch onderling verband
tussen factoren die samenhangen met behandelaars, gezinnen en
dienstgebruikers en bredere werkpleksystemen, in plaats van als een lineair, hiërarchisch proces.
een lineair, hiërarchisch proces. De intersectionaliteit van deze
factoren wordt ondersteund door het duurzaamheidsmodel
ontwikkeld door Allchin et al. (2021), dat ook het idee ondersteunt dat
een geïsoleerde kijk op acties niet volstaat om FFP te verbeteren
omdat duurzaamheid berust op de interactie van meerdere
systemen. Hoewel er steeds meer bewijs is dat deze
conceptualisering, maar er is meer onderzoek nodig om deze onderlinge samenhang te onderzoeken.

Klinische implicaties en aanbevelingen

Verschillende facilitatoren van FFP werden geïdentificeerd door mensen uit de praktijk.
Hoewel een gebrek aan middelen alomtegenwoordig was (Maybery & Reupert, 2009), benadrukte dit onderzoek de waarde van toegewijde personeel voor FFP (Maybery et al., 2016). Toegewijd personeel ondersteunt de praktische uitvoering van FFP, maar toont ook de betrokkenheid van de dienst bij FFP (Reupert et al., 2021). Samenwerking tussen instanties samenwerking werd ook geïdentificeerd als een ontwikkelingsmogelijkheid in dit onderzoek, en een gebrek aan samenwerking tussen diensten werd gerefecteerd als een belangrijke barrière voor FFP (Maybery & Reupert, 2009; Maybery et al., 2016; Shah-Anwar et al., 2019). Een beter bewustzijn van andere
rollen en interinstantiestructuren om geïntegreerde zorg te ondersteunen wordt aanbevolen (Reupert & Maybery, 2008). De voordelen van multidisciplinaire teamstructuren, teamondersteuning en management in FFP bevestigden eerdere reviews (Gregg et al., 2021; Maybery & Reupert, 2009; Maybery et al., 2016). Formele werkplekstructuren zoals multidisciplinaire teamvergaderingen en supervisie vergemakkelijkten FFP vanwege de ondersteunende en ontwikkelingsfunctie die ze boden. Er moet tijd worden vrijgemaakt om deze fora te beschermen en er prioriteit aan te geven om FFP-capaciteit op te bouwen. Een prominent thema, in lijn
in lijn met het vorige onderzoek, was de roep om formele richtlijnen en kaders die de verwachtingen van de FFP-rol van de beoefenaar uiteenzetten (zie Reupert et al., 2021). Bovendien moet deze begeleiding ondersteunende operationele systemen voor FFP levering omvatten (Allchin et al., 2021; Gregg et al., 2021),Dit zou een belangrijk aandachtspunt moeten zijn voor toekomstig onderzoek, dienstenbeleid en praktijkontwikkeling op internationaal niveau.
Hoewel de aanbevelingen in deze studie noodzakelijk zijn en een startpunt vormen voor FFP, zijn ze op zichzelf niet voldoende. In lijn met de bevindingen van Eassom et al.
(2014) en Allchin et al. (2021) pleit deze review voor
een “hele-team”, “hele-organisatie” benadering als de manier om
om FFP te maximaliseren, als afspiegeling van de “hele-familie
benadering” die we zouden moeten hanteren bij servicegebruikers
en hun families (Foster et al., 2016)