Bedrust bij een pacemaker implantatie.
Upload 1 januari 2019.
Auteurs
Autorisators
Nog geen autorisators.
Binnen het Hartcentrum van het Amsterdam UMC, locatie AMC, vinden circa 150 pacemaker implantaties per jaar plaats. Deze patiënten hebben volgens het huidige AMC-protocol bedrust tot de ochtend na de implantatie. De gedachte achter de bedrust is dat deze voorkomt dat de electroden zich verplaatsen. Voordat de patiënt mag mobiliseren wordt de pacemaker doorgemeten, waarbij wordt gekeken of de pacemaker het eigen ritme ziet, en naar de drempel en de weerstand van de draad. Zo wordt bepaald of de electroden goed op hun plaats zitten en er geen sprake is van zogenaamde lead dislocatie. Gebleken is echter dat in diverse ziekenhuizen binnen Nederland verschillend met bedrust wordt omgegaan, variërend van helemaal geen bedrust tot bedrust tot de volgende ochtend. Gezien deze praktijkvariatie is besloten te kijken wat de wetenschappelijke literatuur hierover zegt.
Niet ingevuld.
Search: PubMed, Cochrane en CINAHL, tot oktober 2018. Zoektermen: pacemaker, pacemakers, artificial pacemaker, cardiac pacemaker, biventricular pacemaker, bedrest, bed rest, bed rests, immobilization, mobilization, lead dislocation, dislocated leads, dislocated lead, lead displacement. Resultaten: 1 systematic review (SR)(1) en 1 randomized controlled trial (RCT)².
Methode van onderzoek:
Ceroni et al.()
publiceerden een SR met meta-analyse waarin zij 2 RCTs hebben geïncludeerd. In
totaal werden 166 patiënten geïncludeerd, 73 in de interventiegroep (3 uur bedrust na pacemaker
implantatie) en 93 in de controlegroep (24 of 36 uur bedrust na pacemaker implantatie). Deze SR
is kwalitatief goed uitgevoerd. Twee reviewers hebben onafhankelijk van elkaar de verschillende
stappen in de SR uitgevoerd. De auteurs hebben uitgebreid naar studies gezocht in zowel bestaande
databanken als in de “grey literature”. De vraagstelling is helder en de validiteit van de artikelen is
adequaat beoordeeld. Er was sprake van voldoende homogeniteit, waardoor een meta-analyse kon
worden uitgevoerd.
De gevonden RCT van Miracapillo et al.²
is opgenomen in de hierboven beschreven SR. Deze
onderzoekers publiceerden een studie met in totaal 134 patiënten. De interventiegroep bestond uit
57 patiënten die na plaatsing van de pacemaker 3 uur bedrust kregen en de controlegroep bestond
uit 77 patiënten die na plaatsing van de pacemaker 24 uur bedrust kregen. De randomisatie wordt
niet beschreven en opvallend is dat de groepen verschillend in omvang waren. Ondanks dit gegeven,
waren de groepen aan het begin van het onderzoek wel vergelijkbaar. In beide groepen waren
patiënten met single en dual chamber pacemakers geïncludeerd. Alle patiënten zijn geanalyseerd
in de groep waarin ze waren gerandomiseerd. Het onderzoek is niet geblindeerd aangezien dit niet
mogelijk is bij deze interventie.
De tweede RCT³
opgenomen in de SR includeerden 32 patiënten, 16 in de interventiegroep (3
uur bedrust na pacemaker implantatie) en 16 in de controlegroep (36 uur bedrust na pacemaker
implantatie). Deze studie lijkt goed uitgevoerd, hoewel niet alles helder wordt beschreven en
blindering onmogelijk was.