Hebben studenten baat bij begeleiding door mentorverpleegkundigen?

De vier gevonden artikels zijn beoordeeld met behulp van de Quality Assessment Tool for
Observational Cohort and Cross-sectional Studies versie 2014 van de National Institute of Health. De kwaliteit van de artikelen is geschikt om de PICO-vraag te beantwoorden. In alle artikelen zijn de methode van onderzoek en de vraagstelling beschreven en relevant voor het onderwerp. Daarnaast beschrijven alle artikels een vergelijkbare context in Europa: een ziekenhuissetting waar studenten van de opleiding bachelor verpleegkunde praktijkervaring opdoen door middel van stage. Om de studenttevredenheid over de klinische leeromgeving in kaart te brengen, werd in alle artikels gebruikt gemaakt van de gevalideerde Clinical Learning Environment Satisfaction (CLES) schaal. De CLES schaal wordt gescoord op een schaal van 1 tot 5 en bestaat uit verschillende sub-dimensies. De sub-dimensie ‘supervisory relationship’ van de schaal is specifiek gericht op de begeleiding van studenten. Dit is sterk gerelateerd aan de praktijk, waardoor het bewijs van de aanbeveling sterker is. Niveau van evidentie voor alle artikelen volgens de JBI levels of evidence: 4b.

De Resultaten

De studenten ervaarden in de studie van Papastavrou (2016) de klinische leeromgeving als “zeer goed” en scoorden de studententevredenheid gemiddeld met 4.1 voor alle dimensie van de CLES. Tevens bestaat een significant verband tussen de tussen de studenttevredenheid over de klinische leeromgeving en de relatie met de mentor (0.550, p < 0.001). De hoogste studenttevredenheid werd bereikt bij begeleiding door een persoonlijke mentor (4.11, p < 0.001). Papastavrou (2016) besluit dat mentorschap de meest beïnvloedende factor is in studententevredenheid. Uit het onderzoek van Dimitriadou, Papastavrou, Efstathiou, & Theodorou (2015) kwam naar voren dat 58,26% van de studenten de mentor de belangrijkste persoon vond om inzicht te krijgen in de praktijk. De studenten met een persoonlijke mentor scoorden de tevredenheid met een 4.26 (SD 1.03, p < 0.001). Tevens werd aangetoond dat de studenttevredenheid hoger wordt naar gelang de frequentie van de bijeenkomsten met de mentor toeneemt (F = 3.295, p = 0.01). De studie van Antohe, Riklikiene, Tichelaar, & Saarikoski (2016) toonde aan dat de relatie met de mentor significant gerelateerd is een de studenttevredenheid over klinische leeromgeving. De meest tevreden studenten hadden een persoonlijke mentor en scoorden gemiddeld 4.13 (SD 0.28, p < 0.001). De studenten in de studie van Sundler et. al (2014) waren positief over de klinische leeromgeving. Afhankelijk van hoe de relatie met de mentor was, waren en significante verschillen tussen de studenttevredenheid. Studenten met een persoonlijke mentor (gemiddeld 4.5, SD 0.7, p < 0.001) hadden positievere ervaringen over de relatie met de mentor dan studenten die geplaatst zijn op een patiëntenkamer en iedere shift een andere begeleider hadden (gemiddeld 3.9, SD 0.7, p < 0.001).